Herken je dat? Je kijkt in je agenda en je hebt echt geen zin om te werken. Opeens wegen alle afspraken als bakstenen op je schouders, terwijl je er normaal juist zin in hebt.
Twee dagen later voel je je grieperig. Vervolgens lig je een week lang als een wrak op bed. Weg agenda. Weg afspraken. Toeval of niet?
Mijn lichaam als saboteur
Onlangs stond er een speciale middag op mijn werk gepland, waarbij ik mijzelf als ervaringsdeskundige tegenover andere organisaties zou presenteren. Dit zou ik samen met collega’s doen en ik was er erg enthousiast over. Dit zou een goed moment zijn om ons in Arnhem op de kaart te zetten.
Een aantal drukke, intensieve weken gingen aan deze dag vooraf. Op een bepaald moment kwamen oude psychische klachten weer de kop op steken, zoals hyperventilatie en slapeloosheid. Ik besefte dat ik het veel te druk had en schrapte een deel van mijn afspraken. De speciale middag liet ik staan. Juist die afspraak was belangrijk, dus schrapte ik de omringende afspraken.
Het slapen ging nog niet geweldig, maar langzaam begon ik weer wat goede nachten te hebben. In mijn achterhoofd zat de speciale middag, maar ik voelde mij ineens niet meer zo enthousiast als voorheen. Er zat een knagend gevoel bij dat ik niet kon plaatsen. Ik vond het hele concept namelijk nog steeds prima.
De avond ervoor zat ik hyperventilerend tv te kijken. Ik begon mij af te vragen wat er met me aan de hand was. Waarom voelde ik me de laatste tijd toch zo onrustig? Was er lichamelijk iets met mij aan de hand? Nee, de volgende dag kon het niet zijn. Daar zou ik mij wel doorheen slaan, hoewel ik er ook niet echt zin in had. Maar dat gevoel negeerde ik.
Die nacht lag ik te woelen in bed. Mijn ademhaling was flut. Ik kon mijn focus er niet vanaf krijgen, waardoor ik continu geforceerd en veel te diep inademde. Ergens diep in de nacht besefte ik dat slapen niet meer ging lukken.
Ik dacht aan de naderende dag, met de middag waarbij ik een goede indruk wilde maken op al die organisaties. Angstgedachten schoten door mijn hoofd:
- Wat als ik tegenover al die mensen in paniek zou raken?
- Wat als ik en public in huilen zou uitbarsten?
Opeens was die middag niet meer zo aantrekkelijk. Als ik ergens niet toe in staat was, was het wel mijzelf vrolijk presenteren in de hoop meer cliënten te krijgen. Ik had eerder behoefte aan minder werk!
Ik besefte dat dit toch een duidelijk signaal was: ik zag als een berg tegen de dag op en mijn lichaam vertelde het me. Het sabotagemonster was actief.
Wel of niet meegaan in de sabotage?
Dit is niet de eerste keer dat ik dit heb meegemaakt. Ik heb al heel wat keren angstig wakker gelegen omdat ik de volgende dag iets spannends had. Dit keer heb ik er bewust aan toegegeven. De signalen van mijn lijf waren zo duidelijk dat ik uiteindelijk niet naar mijn werk ben gegaan.
Ik wist dat ik rust nodig had. Het was jammer van die dag, maar niemand zou er iets aan hebben als ik ter plekke een inzinking had gekregen. Ik koos voor een rustdag en nam mij voor om dit in het vervolg anders aan te pakken. Zo’n middag van vier uur knallen is gewoon ook te veel voor mij. De volgende keer spreek ik af om slechts een deel van de tijd te komen. Dat haalt de druk er meteen vanaf. Grote kans dat ik dan wel in slaap kom.
Maar moet je dan altijd toegeven? Zeker niet. Ik heb heel wat keren slapeloos mijn dagen doorgebracht. Ik wil mij namelijk niet door mijn slapeloosheid laten leiden. De angst om niet te kunnen slapen kan namelijk ook groter worden als ik er steeds aan toegeef. Ik weeg de situatie dus goed af.
Geen zin hebben
Soms ga ik gewoon en helpt het om een en ander de volgende keer anders te doen. Want het sabotagemonster is er nooit voor niets. Zelfs geen zin hebben is voor mij tegenwoordig iets om serieus te nemen. Dan vraag ik mij af: waarom heb ik geen zin? Vaak zit er iets achter. Dan ben ik gestrest of oververmoeid. Het is echt geen luiheid. Normaal gesproken heb ik namelijk wel zin in activiteiten en afspraken.
Als ik ergens geen zin in heb en wel ga, kan dat ook goed uitpakken. Soms heb ik dan een hele leuke tijd en ben ik achteraf blij dat ik gegaan ben. Vaak is dit bij angst. Dan is het gewoon de afweging of de angst vooraf het waard is om te gaan. Het belangrijkste voor mij is om de situatie goed te analyseren en na te gaan of het goed voor me is.
Bezoekt het sabotagemonster jou ook wel eens? Hoe ga jij ermee om?
